عادت‌های غذایی ناسالم که اثر داروها را کم می‌کنند

گاهی وقتی بهترین دارو هم به بدن می‌رسد، دیگر اثری ندارد. نه به‌خاطر کیفیت پایین یا تجویز اشتباه، بلکه به‌دلیل یک عادت غذایی ساده که بی‌صدا، همه‌چیز را تغییر می‌دهد. ترکیب بعضی خوراکی‌ها با دارو، زمان مصرف نامناسب یا حتی حذف یک وعده غذایی می‌تواند اثربخشی درمان را تا حد زیادی کاهش دهد؛ بی‌آن‌که متوجه شویم.

این مقاله، نگاهی دقیق و علمی به عادت‌های غذایی رایجی دارد که ممکن است عملکرد داروهای شما را مختل کنند. اگر دارویی مصرف می‌کنید یا قرار است درمانی را آغاز کنید، پیش از هر لقمه، این نکات را بدانید.

 

 

 

چرا تغذیه در اثربخشی داروها نقش کلیدی دارد؟

 

زمانی که یک دارو وارد بدن می‌شود، مسیر مشخصی را طی می‌کند: جذب از دستگاه گوارش، انتقال از طریق خون، رسیدن به اندام هدف و در نهایت، متابولیسم و دفع. در هر مرحله از این مسیر، تغذیه می‌تواند نقش تعیین‌کننده‌ای داشته باشد. غذا نه‌تنها می‌تواند جذب دارو را افزایش یا کاهش دهد، بلکه با تغییر در اسیدیته معده، فعالیت آنزیم‌های کبدی یا سرعت تخلیه معده، به‌طور مستقیم روی عملکرد دارو اثر می‌گذارد.

برای مثال، بعضی از داروها باید همراه با غذا مصرف شوند تا بهتر جذب شوند یا از تحریک معده جلوگیری شود؛ درحالی‌که برخی دیگر اگر همراه غذا مصرف شوند، اثربخشی‌شان کاهش پیدا می‌کند. ترکیبات موجود در برخی مواد غذایی مانند گریپ‌فروت، لبنیات، کافئین یا الکل هم می‌توانند متابولیسم داروها را دچار اختلال کنند و باعث کاهش یا حتی افزایش غیرمنتظره غلظت دارو در خون شوند.

از سوی دیگر، عادت‌های غذایی طولانی‌مدت – مانند رژیم‌های پرچرب یا کم‌کالری – می‌توانند نحوه پاسخ بدن به داروها را تغییر دهند. برای مثال، افرادی که رژیم غذایی پرچربی دارند، ممکن است داروهای محلول در چربی را با سرعت بیشتری جذب کنند که گاهی منجر به عوارض جانبی شدید می‌شود.

در مجموع، تغذیه نه‌تنها نقش پشتیبان برای درمان دارویی دارد، بلکه در مواردی می‌تواند موفقیت یا شکست یک درمان را رقم بزند. شناخت تعامل غذا و دارو، گامی مهم برای بهینه‌سازی نتایج درمانی و پیشگیری از عوارض ناخواسته است.

 

 

مصرف هم‌زمان بعضی خوراکی‌ها با دارو؛ ترکیب خطرناک یا بی‌اثر؟

 

گاهی آنچه به‌ظاهر سالم یا بی‌ضرر به‌نظر می‌رسد، می‌تواند به‌طور جدی عملکرد یک دارو را مختل کند. مصرف هم‌زمان برخی مواد غذایی با داروها باعث بروز تداخلات دارویی-غذایی می‌شود؛ تداخلاتی که یا اثربخشی دارو را کاهش می‌دهند یا سطح آن را در خون به‌طور خطرناکی بالا می‌برند.

یکی از شناخته‌شده‌ترین مثال‌ها، شیر و فرآورده‌های لبنی در کنار بعضی آنتی‌بیوتیک‌ها مانند تتراسایکلین یا سیپروفلوکساسین است. کلسیم موجود در لبنیات به این داروها متصل شده و از جذب آن‌ها در روده جلوگیری می‌کند. در نتیجه، دارو با دوز پایین‌تری وارد جریان خون می‌شود و نمی‌تواند عفونت را به‌طور مؤثر کنترل کند.

یا در مورد گریپ‌فروت، داستان پیچیده‌تر و خطرناک‌تر است. ترکیباتی به‌نام فورانوکومارین در این میوه وجود دارد که فعالیت آنزیم CYP3A4  در کبد را مهار می‌کند. این آنزیم نقش کلیدی در متابولیسم بسیاری از داروها دارد. اگر فعالیت آن مهار شود، غلظت برخی داروها – از جمله داروهای قلبی مانند آملودیپین، آتورواستاتین یا برخی داروهای ضداضطراب – در خون افزایش پیدا می‌کند و خطر عوارض جانبی شدید مانند افت فشار، ضربان قلب نامنظم یا آسیب کبدی را به‌دنبال دارد.

اسفناج، چای سبز و مواد غذایی سرشار از ویتامین K هم در بیمارانی که داروهای ضدانعقاد مانند وارفارین مصرف می‌کنند، می‌توانند تعادل بین دارو و لخته‌سازی خون را برهم بزنند. مصرف زیاد این مواد، تأثیر ضدانعقادی دارو را کاهش می‌دهد و خطر سکته یا آمبولی را بالا می‌برد. همچنین مصرف الکل با داروهای خواب‌آور، مسکن یا ضدافسردگی ممکن است منجر به خواب‌آلودگی شدید، افت عملکرد مغزی یا تداخل خطرناک در عملکرد کبد شود.

در نتیجه، غذا نه‌تنها سوخت بدن است، بلکه می‌تواند دروازه‌ای برای تقویت یا تضعیف اثر داروها باشد. مشورت با پزشک یا داروساز درباره زمان و نحوه مصرف داروها در کنار رژیم غذایی روزانه، برای جلوگیری از این تداخلات حیاتی است.

 

 

رژیم‌های پرچرب، پرقند یا پروتئینی؛ کدام‌ها تأثیر دارو را مختل می‌کنند؟

 

الگوی غذایی روزانه، بیش از آن‌چه تصور می‌شود بر جذب، متابولیسم و اثربخشی داروها تأثیر می‌گذارد. رژیم‌های پرچرب، پرقند یا سرشار از پروتئین می‌توانند روند درمان را مختل کنند یا در مواردی، باعث بروز عوارض ناخواسته شوند. بررسی علمی این رژیم‌ها نشان می‌دهد که هر کدام از آن‌ها، از طریق مکانیسم خاصی در عملکرد داروها مداخله می‌کنند.

رژیم‌های پرچرب می‌توانند جذب داروهای محلول در چربی مانند ویتامین‌های  A، D، E، K  یا داروهایی مانند گریزئوفولوین و برخی داروهای ضدویروس را افزایش دهند. گرچه این موضوع در نگاه اول مفید به‌نظر می‌رسد، اما گاهی منجر به غلظت بیش از حد دارو در خون می‌شود که احتمال بروز عوارض جانبی را بالا می‌برد. از طرفی، چربی بالا باعث تأخیر در تخلیه معده می‌شود که می‌تواند شروع اثر داروهایی را که نیاز به جذب سریع دارند، به تعویق بیندازد.

رژیم‌های پرقند به‌ویژه در افراد دیابتی یا دارای مقاومت به انسولین، نه‌تنها کنترل قند خون را دشوار می‌کنند، بلکه اثربخشی داروهای ضددیابت مانند متفورمین یا انسولین را هم کاهش می‌دهند. قندهای ساده، با تحریک ترشح انسولین و تغییر تعادل گلوکز، می‌توانند باعث نوسانات شدید در پاسخ دارویی و بروز هیپو یا هایپرگلیسمی شوند. همچنین مصرف مکرر قند می‌تواند متابولیسم برخی داروها را در کبد تحت تأثیر قرار دهد.

رژیم‌های پرپروتئین، به‌ویژه در افرادی که گوشت قرمز یا مکمل‌های پروتئینی زیادی مصرف می‌کنند، باعث افزایش فعالیت آنزیم‌های کبدی مانند CYP450 می‌شوند. این مسئله می‌تواند متابولیسم برخی داروها را تسریع کرده و منجر به کاهش غلظت خونی آن‌ها شود. داروهایی مانند تئوفیلین، وارفارین یا داروهای ضدصرع ممکن است با این نوع رژیم به‌خوبی کنترل نشوند. همچنین رژیم‌های غنی از پروتئین حیوانی می‌توانند اسیدیته ادرار را تغییر دهند و دفع داروها را تحت تأثیر قرار دهند.

در مجموع، رژیم غذایی تنها یک سبک زندگی نیست، بلکه عاملی مؤثر بر کارایی داروهاست. تطبیق تغذیه با نوع دارو، می‌تواند گامی مهم برای افزایش موفقیت درمانی و کاهش عوارض ناخواسته باشد. در بیمارانی با درمان‌های طولانی‌مدت یا حساس، مشاوره تغذیه‌ای همراه با تجویز دارویی اهمیت دوچندانی پیدا می‌کند.

 

 

عادت‌های رایجی که بدون آن‌که بدانیم دارو را بی‌اثر می‌کنند

 

بسیاری از افراد تصور می‌کنند تنها نوع دارو و دوز مصرفی آن اهمیت دارد؛ اما در واقع، عادت‌های کوچک و به‌ظاهر بی‌اهمیت می‌توانند تأثیر دارو را به‌کلی کاهش دهند یا حتی آن را خطرناک کنند. نکته نگران‌کننده اینجاست که اغلب این رفتارها از سر عادت یا راحتی انجام می‌شوند، بی‌آن‌که کسی از اثرات منفی آن‌ها باخبر باشد.

یکی از رایج‌ترین خطاها، مصرف دارو با نوشیدنی‌هایی مانند قهوه، چای یا آب‌میوه است. برای مثال، قهوه با داروهای آهن یا برخی آرام‌بخش‌ها تداخل دارد و جذب آن‌ها را کاهش می‌دهد. از سوی دیگر، آب‌میوه‌هایی مانند گریپ‌فروت و پرتقال می‌توانند آنزیم‌های کبدی را مهار کرده و متابولیسم داروهایی مانند استاتین‌ها، داروهای ضداضطراب یا ضدافسردگی را مختل کنند.

خوردن دارو در زمان نامناسب هم یکی دیگر از مشکلات شایع است. برخی داروها باید حتماً قبل از غذا، برخی بلافاصله بعد از آن و برخی در ساعات خاصی از شبانه‌روز مصرف شوند. مصرف بی‌قاعده یا فراموش‌کردن زمان مصرف، باعث نوسان در غلظت دارو در خون می‌شود و در داروهای مزمن مثل انسولین، داروهای قلبی یا ضدافسردگی‌ها، می‌تواند پیامدهای جدی به‌همراه داشته باشد.

خرد کردن، جویدن یا نصف‌کردن قرص بدون مشورت هم می‌تواند اثربخشی دارو را از بین ببرد. بسیاری از قرص‌ها پوشش ویژه‌ای دارند تا به‌طور کنترل‌شده در بدن آزاد شوند. شکستن آن‌ها ممکن است باعث آزاد شدن سریع دارو و افزایش ناگهانی دوز در بدن شود که خطرناک است.

مصرف هم‌زمان چند دارو بدون هماهنگی با پزشک یا داروساز هم در گروه رفتارهای پرریسک قرار دارد. حتی داروهای گیاهی یا مکمل‌های تغذیه‌ای می‌توانند با داروهای تجویزی تداخل داشته باشند. برای نمونه، مصرف هم‌زمان مکمل آهن و آنتی‌بیوتیک یا مصرف ویتامین K با داروهای ضدانعقاد، می‌تواند اثر دارو را خنثی کند.

در نهایت، عدم نوشیدن آب کافی هنگام مصرف دارو، به‌ویژه داروهای ضدالتهاب یا قرص‌های بزرگ، می‌تواند باعث گیر کردن قرص در مری یا کاهش جذب دارو شود.

رفتارهای روزمره، اگرچه ساده و ناخودآگاه به‌نظر می‌رسند؛ اما در فرآیند درمان نقش تعیین‌کننده‌ای دارند. برای جلوگیری از بی‌اثر شدن داروها، بهتر است دستور پزشک را دقیق رعایت کرده و پیش از ایجاد هر تغییری در نحوه مصرف، حتماً مشورت پزشکی داشته باشید.

 

 

آیا روزه‌داری یا حذف وعده‌ها می‌تواند اثربخشی دارو را کاهش دهد؟

 

گرسنگی طولانی‌مدت، روزه‌داری و رژیم‌های فستینگ (intermittent fasting) در سال‌های اخیر توجه زیادی را به خود جلب کرده‌اند؛ چه به دلایل مذهبی، چه برای کاهش وزن یا بهبود متابولیسم، اما در کنار فواید احتمالی این الگوهای غذایی، تأثیر آن‌ها بر عملکرد داروها موضوعی است که نباید نادیده گرفته شود. داروهایی که به‌طور منظم در بدن مصرف می‌شوند، برای جذب و اثربخشی مؤثر، به شرایط متابولیکی مشخصی نیاز دارند که گرسنگی می‌تواند آن را تغییر دهد.

نخستین اثر روزه‌داری یا حذف وعده‌ها، کاهش ترشح اسید معده و تغییر در زمان تخلیه معده است. بسیاری از داروها برای جذب مؤثر، نیاز به محیط اسیدی دارند. داروهایی مانند داروهای تیروئید، برخی آنتی‌بیوتیک‌ها و مکمل‌های آهن، اگر در شرایط اسیدی کم مصرف شوند، به‌خوبی جذب نمی‌شوند. در مقابل، برخی دیگر از داروها که باید همراه غذا مصرف شوند، در صورت استفاده در حالت ناشتا می‌توانند باعث تحریک معده، تهوع یا حتی زخم گوارشی شوند؛ مانند داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) یا برخی داروهای فشار خون.

تغییر در سطح قند خون و متابولیسم انرژی هم از دیگر نتایج روزه‌داری است. در افراد دیابتی که داروهای کنترل قند خون مصرف می‌کنند، حذف وعده غذایی می‌تواند به افت شدید قند خون (هیپوگلیسمی) منجر شود؛ به‌ویژه اگر دوز دارو بدون در نظر گرفتن تغییر در تغذیه، ثابت بماند. در مقابل، در برخی موارد، تأخیر در مصرف دارو یا مصرف آن بدون وعده غذایی ممکن است اثربخشی دارو را کاهش داده و باعث افزایش قند خون شود.

رژیم‌های فستینگ طولانی‌مدت ممکن است سطح آنزیم‌های کبدی و کلیوی را تغییر دهند و در نتیجه، فرایند متابولیسم یا دفع داروها تحت تأثیر قرار گیرد. این موضوع به‌ویژه در داروهایی با دوز دقیق و حساس مانند ضدانعقادها (وارفارین)، داروهای ضدصرع یا داروهای ضدافسردگی اهمیت دارد؛ زیرا نوسانات در سطح این داروها می‌تواند عوارض جدی ایجاد کند.

همچنین باید توجه داشت که ناشتا بودن بدن بر سطح پروتئین‌های پلاسما تأثیر می‌گذارد. برخی داروها برای انتقال در خون نیاز به اتصال به پروتئین‌ها دارند. گرسنگی طولانی‌مدت ممکن است این پروتئین‌ها را کاهش دهد و باعث افزایش غلظت آزاد دارو در خون شود که احتمال بروز عوارض جانبی را بالا می‌برد.

در نهایت، داروهایی که نیاز به مصرف در زمان مشخص دارند، مانند قرص‌های ضدبارداری، داروهای ضدویروس یا داروهای قلبی، اگر به‌دلیل روزه‌داری یا حذف وعده‌ها در زمان درستی مصرف نشوند، ممکن است اثربخشی خود را از دست بدهند و نتیجه درمانی مطلوب حاصل نشود.

به همین دلیل، افرادی که به‌دلایل مذهبی یا سلامتی تصمیم به روزه‌داری یا فستینگ دارند و همزمان دارو مصرف می‌کنند، باید با پزشک یا داروساز مشورت کنند. گاهی تنها با تنظیم زمان مصرف دارو یا انتخاب فرم دارویی مناسب، می‌توان هم برنامه غذایی را ادامه داد و هم از درمان دارویی مؤثر بهره‌مند شد.

 

 

 

مکمل‌ها و خوراکی‌های سالم که با داروها تداخل دارند

 

تغذیه سالم بخش مهمی از سبک زندگی سلامت‌محور است و مصرف خوراکی‌هایی مثل سیر، زنجبیل، چای سبز یا مکمل‌های ویتامین و مواد معدنی معمولا توصیه می‌شود. با این حال، «سالم بودن» یک ماده غذایی به‌معنای «بی‌خطر بودن در همه شرایط» نیست. برخی از این ترکیبات طبیعی و مفید، وقتی با داروهای خاصی مصرف می‌شوند، می‌توانند باعث کاهش اثربخشی دارو یا حتی افزایش خطر عوارض جدی شوند.

برای مثال، سیر خام که به‌دلیل خواص ضدالتهابی و تقویت سیستم ایمنی شناخته شده، می‌تواند با داروهای ضدانعقاد خون مانند وارفارین، آسپرین یا کلوپیدوگرل تداخل داشته باشد. ترکیبات گوگردی سیر باعث افزایش رقیق‌شدن خون می‌شوند و مصرف هم‌زمان آن با داروهای ضدانعقاد، ممکن است خطر خون‌ریزی داخلی را بالا ببرد.

زنجبیل هم که اغلب به‌عنوان ضدتهوع، ضدالتهاب و تقویت‌کننده گوارش مصرف می‌شود، در دوزهای بالا ممکن است اثرات مشابهی با سیر ایجاد کند. زنجبیل همچنین می‌تواند با داروهای کنترل قند خون مانند انسولین یا متفورمین تداخل داشته باشد و منجر به افت شدید قند خون شود.

چای سبز که منبع غنی از آنتی‌اکسیدان‌هاست، می‌تواند با جذب برخی داروها مانند آهن تداخل داشته باشد و اثر داروهای ضدافسردگی یا فشارخون را تغییر دهد. همچنین، کافئین موجود در چای سبز ممکن است با داروهای محرک، ضداضطراب یا برخی آنتی‌بیوتیک‌ها تداخل پیدا کند و موجب افزایش اضطراب، بی‌خوابی یا تپش قلب شود.

در مورد مکمل‌های ویتامین و مواد معدنی، اگرچه بسیاری از آن‌ها ضروری هستند، اما مصرف بی‌رویه یا بدون تجویز می‌تواند مشکل‌ساز شود. مثلا مکمل کلسیم یا آهن می‌تواند جذب برخی آنتی‌بیوتیک‌ها یا داروهای تیروئید را کاهش دهد. از سوی دیگر، مکمل ویتامین K با داروهای رقیق‌کننده خون به‌شدت تداخل دارد و ممکن است اثر دارو را خنثی کند. حتی مکمل‌های مهمیم، روی و آنتی‌اکسیدان‌ها می‌توانند با داروهای خاص قلبی، ضدسرطان یا ضدافسردگی تداخل داشته باشند.

یکی دیگر از موارد قابل توجه، مصرف هم‌زمان مکمل‌های گیاهی مانند جینسینگ، جینکوبیلوبا یا گل راعی (St. John's Wort) با داروهای ضدافسردگی یا ضدصرع است. این گیاهان می‌توانند آنزیم‌های کبدی را تحریک کنند و باعث کاهش غلظت دارو در خون شوند یا به‌عکس، اثر دارو را بیش از حد افزایش دهند و خطر تشنج یا سندرم سروتونین را بالا ببرند.

در نتیجه، «طبیعی بودن» یک ماده غذایی یا «مکمل بودن» آن دلیل کافی برای بی‌ضرر بودنش در کنار دارو نیست. اگر داروی خاصی مصرف می‌کنید یا قرار است درمانی را آغاز کنید، مصرف هر نوع مکمل، گیاه دارویی یا خوراکی خاص را با پزشک یا داروساز در میان بگذارید تا از تداخلات پنهان اما مهم جلوگیری شود. ترکیب هوشمندانه دارو و تغذیه، ضامن یک درمان ایمن و مؤثر است.

 

 

چگونه با اصلاح تغذیه، اثربخشی داروها را افزایش دهیم؟

 

تغذیه و دارو، دو رکن مکمل در درمان بیماری‌ها هستند؛ اما تنها زمانی به نتیجه مطلوب می‌رسند که در هماهنگی کامل با یکدیگر قرار گیرند. اصلاح تغذیه نه‌تنها باعث جذب بهتر داروها می‌شود، بلکه خطر عوارض جانبی را کاهش می‌دهد و روند بهبودی را تسریع می‌کند. برای رسیدن به این هدف، رعایت چند اصل ساده اما مهم ضروری است:

نخست، همیشه راهنمایی داروساز یا پزشک را درباره زمان مصرف داروها نسبت به وعده‌های غذایی جدی بگیرید. برخی داروها باید با معده خالی و برخی همراه با غذا مصرف شوند؛ نادیده‌گرفتن این نکته، می‌تواند اثربخشی دارو را به‌شدت کاهش دهد.

دوم، از مصرف بی‌رویه مواد غذایی یا نوشیدنی‌هایی که با داروها تداخل دارند، خودداری کنید. گریپ‌فروت، قهوه، چای پررنگ، لبنیات و مکمل‌های خاص، از جمله مواردی هستند که باید بااحتیاط مصرف شوند. آگاهی از تداخلات غذایی‌–‌دارویی، یک ضرورت در درمان است، نه یک توصیه اختیاری.

سوم، تغذیه متعادل و سرشار از ریزمغذی‌ها، ویتامین‌ها و آنتی‌اکسیدان‌های طبیعی به بدن کمک می‌کند تا داروها را بهتر جذب و متابولیزه کند. مصرف منظم سبزیجات، میوه‌ها، غلات کامل، منابع پروتئین کم‌چرب و آب کافی، پایه‌ای برای پشتیبانی تغذیه‌ای در دوران مصرف دارو است.

چهارم، از حذف خودسرانه وعده‌های غذایی، رژیم‌های افراطی یا روزه‌داری طولانی بدون مشورت با پزشک پرهیز کنید. این کار می‌تواند تعادل دارویی بدن را مختل کند و اثربخشی داروها را کاهش دهد.

در نهایت، پرهیز از مصرف هم‌زمان مکمل‌ها یا داروهای گیاهی بدون هماهنگی با پزشک، یکی از مهم‌ترین اقدام‌ها برای حفظ ایمنی درمان است.

اصلاح تغذیه نه‌تنها بخشی از سبک زندگی سالم است، بلکه در فرآیند درمان نقشی کلیدی دارد. اگر به داروها اعتماد می‌کنید، باید به تغذیه‌تان هم توجه ویژه داشته باشید. یک رژیم هوشمندانه، راه را برای اثربخشی واقعی داروها هموار می‌کند. آیا تغذیه امروزتان، همراه درمان شماست یا مانع آن؟

 

 

 

سوالات متداول درباره تأثیر عادت‌های غذایی بر عملکرد داروها

 

آیا می‌توان دارو را با قهوه یا چای مصرف کرد؟

خیر. نوشیدنی‌هایی مثل قهوه و چای ممکن است با برخی داروها (مانند آهن، آرام‌بخش‌ها یا داروهای تیروئید) تداخل داشته باشند و جذب آن‌ها را کاهش دهند. بهتر است داروها را با آب معمولی مصرف کنید.

 

مصرف لبنیات با چه داروهایی مشکل دارد؟

کلسیم موجود در لبنیات می‌تواند با آنتی‌بیوتیک‌هایی مثل تتراسایکلین و سیپروفلوکساسین ترکیب شود و مانع جذب مؤثر دارو شود. این داروها باید حداقل دو ساعت فاصله با لبنیات داشته باشند.

 

آیا روزه‌داری یا حذف وعده غذایی می‌تواند اثر دارو را کم کند؟

بله. ناشتایی طولانی ممکن است جذب برخی داروها را مختل کند یا باعث عوارضی مانند افت فشار یا قند خون شود. در چنین شرایطی، مشورت با پزشک برای تنظیم زمان مصرف دارو ضروری است.

 

آیا مصرف مکمل‌های گیاهی و ویتامین‌ها هم می‌تواند خطرناک باشد؟

بله. حتی مواد طبیعی مانند سیر، زنجبیل، چای سبز یا مکمل ویتامین K می‌توانند با داروهای قلبی، ضدانعقاد یا دیابتی تداخل داشته باشند. هیچ مکملی نباید بدون مشورت با پزشک همراه دارو مصرف شود.

 

کدام رژیم‌های غذایی روی عملکرد داروها بیشترین تأثیر را دارند؟

رژیم‌های پرچرب می‌توانند جذب برخی داروها را افزایش دهند، رژیم‌های پرپروتئین ممکن است باعث افزایش متابولیسم دارو شوند، و رژیم‌های پرقند در کنترل داروهای ضددیابت اختلال ایجاد می‌کنند.

 

آیا خرد کردن یا جویدن قرص‌ها باعث کاهش اثرشان می‌شود؟

در برخی موارد بله. داروهایی که پوشش خاص دارند یا آهسته‌رهش هستند، در صورت شکستن یا جویدن ممکن است به‌درستی عمل نکنند یا عوارض جانبی شدید ایجاد کنند.

 

بهترین راه برای افزایش اثربخشی داروها از طریق تغذیه چیست؟

رعایت زمان مصرف داروها نسبت به وعده‌های غذایی، پرهیز از خوراکی‌های تداخل‌زا، مصرف رژیم متعادل و مشورت با پزشک درباره هر مکمل یا تغییر غذایی جدید.

 

در صورتی که داروی خاصی مصرف می‌کنید، همیشه از پزشک یا داروساز خود درباره تداخلات احتمالی غذایی سؤال کنید تا روند درمان بدون مانع پیش برود.